گوشتخواری و محیط زیست

گوشتخواری و محیط زیست

0 1742
1
1

گوشتخواری و محیط زیست . همیشه می دانستم که گیاه خواری از ظلم به حیوانات جلوگیری می کند؛ اما از عواقب رژیم غذایی گوشتی بر محیط زیست آگاه نبودم. تولید گوشت گاو یا دیگر پروتئین های حیوانی، حجم عظیمی از ذخایر طبیعی مثل آب، سوخت های فسیلی و خاک سطحی را مصرف  و آب و هوای ما را آلوده می کند. واقعیت این است که تغییر  رژیم غذایی گوشت‌خوارانه به رژیم غذایی گیاهی، تنها و مهم ترین حرکتی است که می توانم برای کمک به محیط زیست انجام دهم؛ به مراتب موثرتر از بستن شیر آب موقع مسواک زدن یا بازیافت و بازمصرف (گرچه همچنان  به حفظ و بازیافت ادامه می دهم!).

یکی از مهم ترین اثرات رژیم گوشتی،  اتلاف  ذخایر طبیعی و به ویژه  مصرف گسترده ی آب برای دامپروری است. امروزه، بیش از ۱۷ میلیارد دام در سرتاسر جهان وجود دارد که حدود سه برابر تعداد آدم هاست. پرورش این دام ها به مقادیر فراوانی  آب نیاز دارد که بیش ترِ آن هم صرف آبیاری دانه ها و علف های خوراک حیوانات می شود. بر اساس اطلاعات بنیاد مطالعات آب،  برای تولید یک کیلو  گوشت گاو در کالیفرنیا حدود ۲۰ هزار لیتر آب  مصرف می شود. این، برابر مقدار آبی است که اگر شما به مدت یک سال تمام  هر روز یک دوش هفت دقیقه ای بگیرید؛ مصرف خواهید کرد. بر عکس برای تولید نیم کیلو گندم   تنها ۲۰۰ لیتر  آب   نیاز است. مصرف حال حاضر آب انسان ها، سفره های آب زیر زمینی را در سرتاسر جهان تباه  می کند. سطح آب ها به طرز وحشتناکی در حال پایین رفتن است و چاه ها به زودی خشک خواهند شد. به گفته سازمان زمین شناسی ایالات متحده،  در سال ۲۰۰۰  حدود  ۴۰ در صد آب شیرین مصرفی ایالات متحده صرف آبیاری دانه های غذایی برای دام ها می شود. تنها ۱۳ در صد برای مصارف خانگی شامل دوش، شستشوی دستشویی، شستن ماشین و آبیاری چمن استفاده می شود. پس انتخاب  یک رژیم غذایی گیاهی یا کاهش مقدار گوشت قرمز،  بی تردید مهم ترین گزینه ای است که برای صرفه جوییِ آب می توانید انجام دهید.

پرورش چهارپایان باعث اتلاف منابع طبیعی دیگری نظیر سوخت های فسیلی و خاک سطحی  نیز می شود. علاوه بر هزینه ی  غلاتی که برای غذای دام ها صرف می شود؛  هزینه ی انرژی سوخت فسیلی را نیز در نظر بگیرید. تولیدات کشاورزی ده در صد کل انرژی مورد استفاده در ایالات متحده را مصرف می کند.

David Pimentel  از دانشگاه Cornell این مسئله را این گونه توضیح داد که برای تولید یک کالری پروتئین از گوشت گاو ۴۰ کالری سوخت فسیلی لازم است؛ در حالی که برای تولید یک کالری پروتئینِ سویا تنها ۲ کالری سوخت فسیلی مورد نیاز است.
خاک سطحی نیز دیگر منبع طبیعی است که بیش از آن چه طبیعت بتواند آن را جایگزین کند؛ در حال تخریب است. تولید ذرت و  سویا، یعنی غلات اصلی خوراک دام، منجر به فرسایش شدید خاک می شود زیرا این محصولات به صورت ردیفی کاشته می شوند. محوطه ی آزاد میان ردیف ها، خاک سطحی را در معرض هم فرسایشِ بادی و هم فرسایش آبی قرار می دهد. پیمنتل محاسبه کرده است که در لووا، نصف خاک سطحی به سبب کشت و زرع در صد سال گذشته از بین رفته است. برآورد شده است که ما سالانه چیزی حدود ۷ میلیارد تن از خاک سطحی را از دست می دهیم.

دیگر منابع طبیعی که امروزه به دلیل رشد دامپروری مورد تهدید قرار گرفته اند؛ جنگل های استوایی اند. بر اساس مطالعات سازمان منابع طبیعی، در هر ثانیه از هر روز به اندازه ی یک زمین فوتبال از جنگل های استوایی در حال تخریب است. اکثر این زمین های جنگلی قطع می شوند تا مورد کشت یا دامپروری قرار بگیرند؛ که بعدا به ایالات متحده صادر می شوند و نهایتا سر از همبرگرهای فست فود در می آورند. بر اساس شبکه ی کنش برای جنگل های بارانی (Rainforest Action Network)، برای تولید هر همبرگر، ۵ متر مربع از جنگل های حاره ای ، تخریب می شود. این عدد مساحتی در حدود یک آشپزخانه ی کوچک است که هر بار یکی از این همبرگرها خورده می شود؛ از بین می رود. حتی مسئله از این هم بدتر است چرا که با از بین رفتنِ هر متر مربع از جنگل های بارانی، تا ۳۰۰ گونه ی گیاهی، ۱۰۰۰ گونه ی متفاوت از حشرات و ده ها گونه از پرنده ها، پستانداران، خزنده ها از بین خواهند رفت. جنگل های انبوه بارانی بسیار مهم اند؛ چرا که نیمی از گونه های روی زمین، در آن ها زندگی می کنند و جنگل ها به عنوان منبع اکسیژن جهان نیز حیاتی اند.

دیگر اثر رژیم غذایی گوشتی بر محیط زیست، آلودگی آب و هوای ماست. همه ی دام هایی که در سرتاسر جهان پرورش داده می شوند؛ مقدار زیادی مدفوع و ادرار تولید می کنند که منابع طبیعی را آلوده می کند. پسماند های حیوانی پی اچ آب ها را تغییر می دهد و هوا را آلوده می کند؛ و گازهای منتشر شده از صنعت دامپروری به عنوان یکی از اصلی ترین دلایل گرمایش جهانی شناخته شده است. برای پایین نگه داشتن قیمت ها، در دامپروری های صنعتی مدرن هزاران یا ده ها هزار حیوان در یک فضای کوچک جمع شده اند. این شیوه، مشکل دفع پسماند حیوانی را به دلیل متمرکز بودن پسماند ها، پیچیده تر می کند. دام ها در ایالات متحده سالانه بالغ بر ۷/۲ تریلیون پوند (حدود ۲۲/۱ تریلیون کیلوگرم) پسماند تولید می کنند؛ که حدود ده برابر پسماندی است که توسط کل مردم آمریکا تولید می شود.
چه بر سر این حجم انبوه از پسماند می آید؟ برخی کشاورزان آن را به عنوان کود برای حاصلخیز کردن در زمین های اطراف پخش می کنند؛ گذشته از اینکه این روش ممکن است قدری گران باشد؛ اما به هر حال بهترین توازن غذایی لازم برای رشد گیاه ها را تامین نمی کند. برخی دامداران تالاب های کود را به عنوان روشی ایمن برای نگه داری میلیون ها گالن پسماند حیوانی استفاده می کنند. دیده می شود که این تالاب ها آن قدر ها هم ایمن نیستند. در ۱۹۹۵، ۲۵ میلیون گالن (۹۵ میلیون لیتر) کود و ادرار از تالاب یک زمین پرورش خوک به رودخانه ی New river در شمال کارولینا نشت کرد. بیش از ۱۰ میلیون ماهی در جا کشته شدند و ۳۶۴۰۰۰ هکتار از زمین های مجاور رودخانه بسته شد تا از ماهی گیری جلوگیری شود. در خیلج مکزیک یک محوطه ی ۷۰۰۰ مایل مربعی (۱۸۱۳۰ کیلومتر مربع) «منطقه ی مرده» وجود دارد که به دلیل پسماند حیوانی و کودهای شیمیایی هیچ حیات آبی وجود ندارد. آلودگی ناشی از مزارع و مراتع دامپروری در جای جای ایالات متحده در حال وقوع است و وقوعش در دیگر جاهای دنیا نیز دارد شروع می شود. اگر ما مصرف محصولات حیوانی مان را کاهش دهیم؛ تهدیدات آلودگی آب را نیز کاهش داده ایم.
پسماند زمین های دامپروری بسیاری از انواع گازهای مضر نظیر آمونیاک، متان و سولفید هیدروژن و همچنین توده هایی از گرد و غبار و ذرات را، که هوای ما را آلوده می کنند، رها می کند. از آن جایی که این زمین ها به شدت بزرگ هستند و اغلب از تالاب های کودِ بر آنها پاشیده می شود؛ ملموس ترین آلودگی شان بوی نامطبوعی است که از آنها به مشام می رسد؛ که این بر جمعیت مردم نزدیک مزرعه ها اثر سوءی دارد. بوی بد کم ترینِ خطری است که به محیط زیست وارد می شود. در ایالات متحده، مزارع حیوانات مسئول ۷۳% آمونیاکی هستند که وارد هوا می شود و موجب مشکلات تنفسی شده؛ سبب مه-دود و باران اسیدی می شوند. ذرات تولیده شده از مزارع دام، همچنین می توانند سبب مشکلات تنفسی شده و می توانند «اثر غبار قهوه ای» از خود به جا بگذارند که معمولا در نزدیک شهرهای بزرگ صنعتی یافت می شود.
شاید متان مضر ترین گازی باشد که از دام ها ساطع می شود. در حقیقت، صنعت گوشت قرمز منبع  شماره ی یکِ تولید متان در جهان است که سالانه بیش از ۱۰۰ میلیون تن متان آزاد می کند. متان گازی است که در جو، گرما را محبوس کرده و باعث بالا رفتن دمای زمین می گردد.Noam Mohr  در گزارشش در مورد گرمایش جهانی می گوید: «متان یک گاز گلخانه ایست که ۲۱ برابر قوی تر از دی اکسید کربن است.» از لحاظ تئوری با کاهش میزان گوشت قرمزی که در سرتاسر جهان خورده می شود؛ می توانیم سرعت تولید متان و در نتیجه گرمایش جهانی را کاهش دهیم.

بله، من هنوز هم بسیار نگران بدرفتاری با حیوانات هستم اما من در عین حال دلواپسِ از دست دادن جنگل های انبوه بارانی، افزایش تهدید گرمایش جهانی، داشتن آب تمیز برای شرب و شستشو و هوایی تمیز برای تنفس هستم. من، یک دختر دوازده ساله ی آمریکایی، برای ایجاد یک تغییر، چه کاری می توانم انجام دهم؟ من همچنان به صرفه جویی آب و برق و بازمصرف و بازیافت، هر جا که بشود می پردازم اما تنها و مهم ترین انتخابی که از لحاظ محیط زیستی می توانم انجام دهم؛ خوردن رژیم غذاهای گیاهی است.

1

SIMILAR ARTICLES

عسل

0 140
پروستات

0 205

بدون نظر

Leave a Reply

هشت − 4 =