والک(Allium) این سبزی صحرایی پایا ،به رنگ سفید مایل به زرد، به آن سیر کوهی نیز ،می گویند.
در گذشته های دور به آن سیر خرس-کراث بری می گفتند.
عصاره آن در طب سنتی بسیار کاربرد دارد.
تازه این گیاه در فروردین تا خرداد گل داده و در تابستان و پاییز جمع آوری میگردد.
گیاه خشک آن که در حرارت ۴۰ درجه تهیه شده باشد ،خواص خود را حفظ نموده و می توان در ۴ فصل سال از آن استفاده کرد.
در ایران در دامنه های البرز –کردستان– آذربایجان–اراک–گیلان–فشم و لشگرک، به وفور یافت می شود.
ماش(Mung bean) این دانه علفی شکل اولین بار در آفریقای گرم و سپس در آسیا یافت شده است و در ایران در مناطق مختلف خصوصا در جنوب و شمال و غرب کاشته می شود.
ماش در دو نوبت بهاری و زمستانی وجود دارد که نوع بهاری آن بسیار پر خاصیت تر از نوع دیگر آنست.
شیرازیها در ایران طرفدار این حبوبات هستند و در گذشته به آن خرسون می گفتند.
خواص نخود فرنگی . نخود‌فرنگی حاوی موادی است که برای سلامت استخوان مناسب می‌باشند. آنها منبعی غنی از ویتامین K1، فولیک‌اسید و ویتامین B6 هستند.نخود فرنگی در همه انواع آن طعمی بسیار خوشمزه دارد و از نظر سلامتی مغذی می‌باشد. فصل کاشت نخود فرنگی از بهار تا اوایل پاییز است.نخود فرنگی، گیاهی است که میوه آنها غلاف مانند است و دانه‌های گوشتی که ما آنها را بعنوان نخود می‌شناسیم در آن وجود دارد. نخود از محدود حبوباتی است که هم بصورت پخته و هم خام،جزء سبزیجات تازه محسوب میگردد. اگرچه، تنها ۵ درصد از نخود بصورت خام فروخته می‌شوند، باقی آنها یخ‌زده و یا کنسرو شده است. نخود یخ‌زده به این دلیل که طعم خود را حفظ کرده‌اند و سدیم کمتری دارند، ترجیح داده می‌شوند.
تمام گیاه خواران برای آشپزی از گاز‌ها و یا فر‌های معمول استفاده نمی‌کنند. آنها از دستگاه‌های خشک کننده و رطوبت گیرِ مخصوص استفاده می‌کنند که به سبزیجات خاصیتِ تُردی می‌بخشد. این دستگاه‌ها همچنین میوه‌ها را خشک کرده و آنها را به صورت برگه در می‌آورند و یا برای دستور‌های غذایی دیگر آماده می‌کنند.
در میان چیزهائیکه در زندگی روزمره بدان مشغولیم بعد از تنفس، خوردن از همه مهمتر است. مقاومت انسان در گرسنگی تا این حد است که دیده شده تا چند هفته هم می توان بدون غذا زنده ماند، ولی بدون آب تا چند روز و بدون اکسیژن تا چند دقیقه بیشتر نمی توان زندگی کرد .
ما در زمانی زیست می کنیم که دنیای طب در کار خود متحیر مانده است. از ازدیاد ناسلامتی و امراض بیشماری که موجودیت ما را به قهقرا می برد، سیل داروها، واکسنها، اعمال جراحی و از جلوگیری گسترش بیماریها عاجز مانده ایم. و امراضی که مستقیم با تغذیه مربوط هستند دائما رو به ازدیاد است .
پیاز(Onion) این سبزی دو ساله ،دارای دو نوع قرمز و سفید است و از نظر گیاه شناسان دارای اهمیت ویژه است. بر روی این گیاه ،تحقیقات گسترده ای انجام شده است. در ایران در اغلب استانها،خصوصا گیلان-مازندران-هرمزگان-کزمان-خوزستان-تهران-خراسان و اصفهان کاشته می شود.
پیاز(Onion) دارای اسانس و سولفیدهای آلی بوده و از نظر املاح معدنی ،دارای آب-آهن_کلسیم و مقادیری چربی و از نظر ویتامین ها دارای ویتامین A,B1,B2 و C می باشد.
خواص درمانی پیاز(Onion) :
۱-در پیشگیری از لخته شدن خون ،موثر است.
۲-خلط آور است و در سم زدایی بدن ،نقش بسزایی دارد.
۳-چربی خون را کاهش می دهد.
۴-قند خون را کاهش می دهد.
۵-کلسترول خون را کاهش می دهد.
۶-ضد قارچ و ضد کرم است.
۷-قوای جنسی را افزایش می دهد.
۸-آنتی اکسیدان قوی و در پیشگیری و کنترل رشد سلولهای سرطانی،نافذ است.
۹-مقوی قلب و گرفتگی عروق را برطرف می کند.
۱۰-در بیماری های آسم و تنگی نفس و برونشیت ،کاربرد دارد.
۱۱-دارای خاصیت آنتی بیوتیکی و در درمان سرماخوردگی ،بسیار موثر است.
۱۲-سنگ کلیه را خورد می کند.
۱۳-خون را تصفیه می کند.
خرفه(Portulaca) این گیاه بدون کرک ایستاده و چند ساله دارای برگ گوشتی و آبدار میوه ای کپسولی و گل های زردرنگش در اروپا و آسیا خصوصا چین و ژاپن به صورت پراکنده کاشته می شود.
به مانند سبزی خوردن ،قابل مصرف است.
چغندر(Beetroot) این گیاه برگ پهن و درشت با ریشه های حجیم بر چند نوع زیر است :
۱-چغندر قند ،به رنگ زرد روشن که دارای مقادیر زیادی قند است.
۲-چغندر رسمی به رنگ سرخ تیره مایل به سفید، که کمی شیرین و به پخته آن لبو می گویند.
بادام
این درخت زیبا و پر خاصیت که طول آن به ۸ متر میرسد دارای ریشه های بسیار قوی است و از زمانهای قدیم در کشورهای آسیایی مانند ایران و افغانستان و سوریه پرورش یافته و کاشت بادام به شمال آفریقا و امریکا گسترش یافته است در ایران در شهرهای معتدله سرد در کرمانشاه ،لرستان ،آذربایجان و اراک و اصفهان و کرمان و تهران و خراسان و… کاشته میشود.
ارتفاع درخت گردو(Juglans regia) تا ۳۵ متر و قطر تنه آن به ۲٫۵ متر می رسد هرچه سن درخت گردو بالاتر باشد ،پوست تنه آن خاکستری و دارای شیارهای بیشتری می گردد.
در گذشته به آن نیز جوز می گفتند.
قبلی
